Na Earth and Fire leggen Chris en Gerard Koerts zich toe op het componeren voor artiesten, zoals Glenda Peters. Het duurt tot 1988 voor er nieuw werk van de broers verschijnt in de vorm van hun eigen Earth and Fire Orchestra samen met Marcel van der Lans.
Eind jaren tachtig kwam het door de Nederlandse artiesten toegedichte wanbeleid van grote platenmaatschappijen en omroepen in bijna elk interview wel ter sprake en werd het ook duidelijk dat er daadwerkelijk iets goed fout zat. De betreffende instanties klaagden van hun kant over het magere aanbod en de geringe originaliteit. Dat zou de oorzaak zijn van een gebrek aan interesse bij het grote publiek en het steeds verder inzakken van de plaatverkoop van het nationale product. Bedroeg het marktaandeel van het Nederlandse repertoir halverwege de tachtiger jaren nog enkele tientallen procenten, voor 1988 rekende men slechts op 8% van het totale aantal verkochte grammafoonplaten en cd’s.
Een mooi voorbeeld van de strijd die artiesten hadden om hun product in de publiciteit te krijgen is het verhaal van Chris en Gerard Koerts, die als Earth and Fire Orchestra in eigen beheer een symfonisch getinte instrumentaal album opnamen en daarmee bewezen dat het wel degelijk kon. Via een slimme promotiecampagne in Hilversum verkregen ze de nodige airplay en verkochten zo in korte tijd enkele duizenden exemplaren.
Halverwege de tachtiger jaren besloten de gebroeders Koerts en studiobaas Marcel van der Lans een maatschappij op te zetten, dat de platenwereld zou verblijden met kant-en-klare producties. Lanko Productions (Marcel van der Lans en de gebroeders Koerts) nam alle risico’s en de platenmaatschappijen hoefden allen maar de exploitatie op zich te nemen. Uiteraard tegen een passende vergoeding. Aanvankelijk leek deze opzet te slagen. Er werden enkele plaatjes van diverse artiesten opgenomen en ook op de markt gebracht. Toen die echter stuk voor stuk flopten, gingen de heren toch twijfelen. Omdat ze sterk de indruk kregen dat de platenmaatschappijen nergens meer in durfden te geloven, stopten ze met commercieel denken en gingen ze doen wat ze zelf leuk vonden. Geen concessies meer.
Onder de naam ‘Frames’ werd een cd geproduceerd, die alles bevatte wat een platenmaatschappij doet gruwelen: instrumentaal, zeer lange nummers en veel tempowisselingen. Maar omdat er toch twijfels bestonden omtrent de haalbaarheid van een dergelijke productie in eigen beheer, kwam het trio, met als nadrukkelijke spreekbuis Marcel van der Lans, toch weer met de gevestigde orde in contact. En natuurlijk kreeg hij te horen dat er geen markt voor was. En zo bleek dat zelfs als je in het verleden miljoenen platen hebt verkocht daarmee geen deuren opengaan. Toen zelfs een aanbod om de promotie door een geïnteresseerde sponsor te laten betalen door de betrokken platenmaatschappijen afgewimpeld werd, was de maat bij de mannen vol.
Lanko Productions bracht zelf de cd Frames van het Earth and Fire Orchestra uit. Van der Lans ging naar Hilversum in plaats van naar de maatschappijen, naar de DJ’s die bijna alle nummers van de cd op de radio draaiden. De eerste persing van 1.000 stuks was binnen drie weken uitverkocht terwijl de cd nog niet eens in de winkel verkrijgbaar was. Er bleek zoveel vraag te zijn dat de cd daarna op grotere schaal gedistribueerd moest worden omdat 5.000 stuks ook al verkocht was en men naar de 10.000 ging.
Frames is een cd met een speelduur van 67.11 minuten. De muziek is volledig instrumentaal en geheel opgenomen via MIDI met het Steinberg Pro 24 programma en een Atari Computer. De meeste stukken zijn aan de lange kant – absolute uitschieter is Fata Morgana dat niet minder dan 21.44 minuten duurt – maar heel zorgvuldig georkestreerd. ‘We hebben bewust zo weinig mogelijk instrumenten gebruikt’ zegt Gerard Koerts. ‘We zijn niet de ene klank op de andere gaan stapelen, dat hebben we in 20 jaar muziek maken wel afgeleerd.’
Marcel van der Lans omschrijft zichzelf en zijn companen als ‘kleine Trevor Horntjes’. Je moet onze manier van werken vergelijken met een dirigent die een elektronisch – in plaats van een symfonie – orkest tot zijn beschikking heeft. In een van de nummers speelt Chris met zijn MIDI-gitaar strijkerspartijnen. In feite dirigeert hij dan een strijkkwartet. Het werken met MIDI instrumenten en de Atari computer wordt door het drietal beschouwd als een geweldige stimulans. ‘Fantastisch’, licht Gerard enthousiast toe. ‘Voor een componist is dit ideaal. Je werkt sneller, je hoeft niet te repeteren en je hebt een drummer die nooit moe wordt’. Zijn broer Chris blijkt als gitarist wat verder van MIDI en computers af te staan en vult wat zuinig aan: ‘Ach, het is een nieuwigheid. Maar het is natuurlijk heel leuk om je klassieke gitaar via MIDI terug te horen. Of trompetsolo’s te spelen. Hoewel de vertraging van de MIDI gitaar (Chris gebruikt de GM 70 MIDI converter) heel erg vervelend kan zijn. De computer moet het allemaal rechttrekken.’
Instrumenten:
Het Earth & Fire Orchestra gebruikte bij de opnames voor ‘Frames’ een Atari computer, het Steinberg Pro 24 programma, de S900, S700, S612, X7000 en VX90 van Akai, een Roland Jupiter 6, een Yamaha CX 7 en een GM 70 MIDI converter voor gitaar. Effecten werden bewerkstelligd door een Lexicon PCM 70, een Roland SRV 2000, een Yamaha REV 7, een EMT K-140, een SDE 2500 en een Eventide H 910 Harmonizer. Mastering geschiedde in de ML Studio van Marcel van der Lans met gebruik van een Sony PCM 501 en een JVC U-Matic Editor 250.
In juni 1995 verschijnt ‘Escape’ het tweede instrumentale album van Earth and Fire Orchestra.
