Chris en Gerard Koerts maakten al op jonge leeftijd muziek. Als tweelingduo The Singing Twins deden ze o.a. mee aan een ‘Grote Muziekshow’ in het Patronaatsgebouw in Leidschendam. Ze wonnen weliswaar niet, maar het optreden was zeker niet onverdienstelijk en het was meteen duidelijk dat deze twee jongens muzikaal talent hadden. De band die deze avond met de grootste eer ging strijken zouden we later vaker tegenkomen: The Sandy Coast Skiffle Group uit Voorburg.
 |  |
De tweeling sloot zich in 1963 aan bij The Young Ones, een van de eerste bandjes uit Voorschoten. De groep was een jaar eerder opgericht door twee scholieren van de Uitgebreide Technische School (UTS), Walter Andringa en Marten Weesjes. Walter was tamboer in het Leids tambour en pijpercorps K&G en Marten kon gitaar spelen. Naast Walter en Marten maakten nog een accordeonist, pianist en bassist deel uit van het gezelschap. Ze speelden vooral werk van The Shadows. Maar die eerste bezetting was toch niet zoals ze zich dat voorgesteld hadden. Ze zagen uit naar andere leden die wat meer op het solistisch vlak konden en vonden de jonge Koerts-broers, die al enige ervaring in de muziek hadden, zij vormden het duo The Singing Twins en hadden al een paar maal opgetreden.
De band telde inmiddels zeven man, en dat bleek wat veel. Mede door de muzikale voorkeur van de Koerts-tweeling – die al vroeg een steviger geluid nastreefden – namen de accordeonist, pianist en bassist afscheid. Gerard wilde wel bassen en zo kreeg de band langzaam vorm en een nieuwe richting. Op gammele instrumenten weliswaar. Tot begin 1965 speelde de groep voornamelijk instrumentale nummers. Het allereerste optreden vond plaats in het Gebouw voor Christelijke Belangen aan de Wijngaardenlaan in Voorschoten. De avond was georganiseerd door de Dancing Society Voorschoten. In een dorp waar nauwelijks eigen bandjes waren, werden deze jonge Shadows-liefhebbers met open armen ontvangen. Ondanks hun gammele apparatuur en de onvermijdelijke beginnersfouten. Een maand later stonden ze alweer op het podium van het Cultureel Centrum in Voorschoten, waaraan ook een talentenjacht verbonden was. Zij waren de enige band die mee deed.
 |
Ondanks de gammele instrumenten bleef de groep, de naam was inmiddels omgedoopt tot The Arsons, doorgaan en werden graag geziene gasten op dansavonden en feesten. Hun grootste succesnummer was een eigen intrumentale compostie Arsons Theme, gecomponeerd door Gerard. Door het succes konden ze zelfs in grotere zalen spelen, maar daarvoor was betere apparatuur een noodzaak. De eerste ‘echte’ versterker – een Lafayette – bood enige uitkomst, al plugde iedereen er tegelijk op in en het geluid alsnog niet best was. Ze deden ook mee aan de Noordzeekust Talentenjacht. Tussen ervaren bands met veel betere gear maakten ze weinig kans, maar de jury gaf wel lovende woorden mee.
Ze spaarden al hun geld op om redelijke apparatuur te kopen. Elk lid moest elke week 1 gulden afstaan, wat keurig in een kasboek werd bijgehouden. Ondertussen stonden ze, met de neuzen tegen de ruit van de etalage gedrukt, te kijken naar een echo apparaat, wat voor hen een ongekende weelde was. In april 1964 konden ze een Dynacord Echo kopen die het geluid flink omhoogtrok qua kwaliteit. In oktober 1964 kwam er een heuse basversterker van het merk WEM (Watkins Electric Music) voor Gerard.
In die tijd sloot organist Willem de Mooy zich aan, en in 1965 veranderde de band na een aantal andere namen als ook The String Swingers, de naam in The Swinging Strings (TSS). Ook besloten ze om er zang aan toe te voegen, wat het repertoire flink uitbreidde. Naast covers van The Beatles, The Byrds, The Fortunes en The Kinks, waagden ze zich ook aan eigen nummers, zoals de protestsong Only Obey, waarvoor broer Harry Koerts de tekst had geschreven.
 |
TSS pakte het steeds professioneler aan. Met manager Albert Noya kregen ze hun eigen promotiemateriaal, visitekaartjes en briefpapier en hij regelde een gestage stroom aan optredens. Binnen drie jaar hadden ze voor zo’n tienduizend gulden aan apparatuur bij elkaar gespeeld. Noya richtte uiteindelijk zelfs een eigen impresariaat op voor andere Voorschotense bands, want The Swinging Strings konden de aanvragen inmiddels prima zelf aan. TSS kreeg zelfs gezelschap van drie danseressen, gekleed in Audrey Hepburn-stijl, die het showelement compleet maakten. Elk weekend trokken ze er op uit in de Ford Transit van Willems vader. Hun speelgebied breidde zich snel uit: van Wateringen tot Haarlem en Beverwijk. Opvallend genoeg bleven boekingen in Den Haag – toch dé beatstad van Nederland – grotendeels uit. Maar hun naam, die groeide stevig.
 |
Op 12 november 1965, in de Leidse Stadsgehoorzaal tijdens de Dynacordshow, deed de band mee aan een talentenjacht, samen met vier andere bands, ze wonnen de hoofdprijs. Op het programma stonden onder meer Mr. Tambourine Man (The Byrds), You’ve Got Your Troubles en Here it Comes Again (The Fortunes). Ze deelden het podium met toenmalige bekendheden als Don Mercedes and his Benz en ZZ en ‘Het’ – al deden die niet mee aan het talentenjachtgedeelte. De juryvoorzitter was Willem van Kooten, toen al een centrale figuur in de Nederbeat en later betrokken bij Earth and Fire.
De band had zelfs een fanclub, compleet met gestencild fanblaadje: TSS. De eerste editie verscheen in juni 1966. Initiatiefnemer en fanclubpresident Nico van Zeggelen wist meteen negentig leden te strikken – vooral uit Voorschoten, maar ook uit de buurt. Eind 1966 waren dat er al 250.
Repeteren deed TSS in De Werf, een bijgebouwtje van de gereformeerde kerk aan de Koningin Julianalaan in Voorschoten. Gerard speelde op een Höfner vioolbas, net als Paul McCartney. Ze namen altijd een pick-upje mee om platen te beluisteren en nieuwe nummers meteen in te studeren. Als er nummer uitkwam dat ze goed vonden, kochten ze het, oefenden de hele zaterdag, en speelden het diezelfde avond live. Daarmee maakten ze indruk. Een vaste setlist hadden ze niet, ze hadden een boek met zo’n 160 nummers waaruit ze ter plekke konden kiezen. Daardoor klonk geen optreden hetzelfde. Soms kozen ze lastige nummers, wat de showelementen weleens in de weg zat. Toen Willem de Mooij na een verkeersongeluk tijdelijk uitviel, trad de band met z’n vieren op. Chris nam bij sommige nummers het orgel voor zijn rekening, terwijl Marten dan zowel slag- als sologitaar speelde.
 |  |
Langzaam begon het te schuren. Chris en Gerard wilden muzikaal verder groeien, maar kregen de rest van de band niet mee. Er werd nog even gefilosofeerd over een nieuwe naam, Opus Gainfull, maar al snel werd duidelijk dat Chris en Gerard hun eigen weg wilden gaan. De rest hield vast aan de vertrouwde Top 40-repertoire, terwijl Chris al richting het opkomende undergroundgeluid keek. Op zoek naar een nieuwe bassist, Gerard wilde verder op de toetsen, belandde Chris op het Maerlant lyceum in Scheveningen, waar Hans Ziechs band The Soul speelde. Die ontmoeting bleek een schot in de roos: nadat The Soul uiteenviel, stapte Hans in, een tijdje later gevolgd door oud-The Soul drummer Cees Kalis. Ze speelden samen verder onder de naam Opus Gainfull, de band die ruim een jaar later, en aangevuld met zangeres Manuela Berloth, omgedoopt zou worden tot Earth and Fire.
| Datum | Plaats | Locatie |
|---|---|---|
| 10 december 1966 | Wateringen | |
| 17 december 1966 | Noordwijk | |
| 23 december 1966 | Leiden | Clubhuis de Spreeuwpot |
| 26 december 1966 | Het Zeepaardje | |
| 30 december 1966 | Leiden | De Spreeuwpot |
| 7 januari 1967 | Beverwijk | |
| 10 januari 1967 | Voorschoten | |
| 14 januari 1967 | Haarlem | |
| 20 januari 1967 | Leiden | Lyceum |
| 28 januari 1967 | Het Zeepaardje | |
| 28 januari 1967 | Beverwijk | |
| 4 februari 1967 | Zevensprong | |
| 7 februari 1967 | Wateringen | |
| 11 februari 1967 | Leiden | |
| 18 februari 1967 | Leidschendam | |
| 25 februari 1967 | Beverwijk | |
| 4 maart 1967 | Wijk aan Zee | |
| 11 maart 1967 | Voorschoten | |
| 18 maart 1967 | Beverwijk | |
| 1 april 1967 | Wateringen | |
| 7 april 1967 | De Zevensprong | |
| 8 april 1967 | Purmerend | |
| 14 april 1967 | Leiden | Clubhuis de Spreeuwpot |
| 15 april 1967 | Haarlem | |
| 22 april 1967 | Beverwijk | |
| 1 mei 1967 | Voorschoten | |
| 4 mei 1967 | Leiden | |
| 6 mei 1967 | Krommenie | |
| 12 mei 1967 | Voorschoten | |
| 13 mei 1967 | Beverwijk | |
| 20 mei 1967 | Kwintsheul | |
| 27 mei 1967 | Wateringen | |
| 3 juni 1967 | Voorschoten | |
| 9 juni 1967 | Voorhout | |
| 10 juni 1967 | Leidschendam | |
| 17 juni 1967 | Beverwijk | |
| 23 juni 1967 | Den Haag | |
| 24 juni 1967 | Wateringen | |
| 8 juli 1967 | Wateringen |
Bronnen:
Earth and Fire – De biografie 1969-1983, Fred en Dick Hermsen, 2006
Kan die herrie wat zachter!? De Voorburgse popscene in de jaren 60-70, Samengesteld door Hans Lukkies, Cees Troost, Rob Wezepoel, Pieter Dijkstra, 2012
Archief Chris en Gerard Koerts en Hans Ziech