Op 6 oktober 1972 gaat de groep de studio in om een nieuwe LP en single op te nemen. Dit derde album komt uit in maart 1973: ‘Atlantis’. De muzikale weg die Earth and Fire met ‘Song of the marching Children’ was ingeslagen wordt op dit nieuwe album voortgezet. ‘Atlantis’ wordt zonder versterking van Freddy Haayen geproduceerd door Jaap Eggermont en opgenomen in de Phonogram Studio’s te Hilversum. Het album brengt weer een nieuwe hitnotering voor de band, dit keer in de vorm van de populaire single ‘Maybe tomorrow, maybe tonight’.
Hoesontwerp
‘Atlantis’ heeft een schitterende klaphoes met tekeningen van Erik van der Weijden, die ook de hoes van het album ‘Song of the marching children’ verzorgde. De informatie over het album staat op een inlegvel dat bij de LP is geleverd. ‘Atlantis’ wordt door Polydor in 1977 heruitgegeven, maar helaas zonder de bijzondere klaphoes én zonder tekstvel.
 |  |
De nummers
In een interview met Chris Koerts voor het uitkomen van de LP geeft hij aan dat de band geïntrigeerd was door het feit dat het verschijnsel Atlantis wetenschappelijk niet aanvaard was, maar allerlei mensen met bovenzintuiglijke vermogens hadden beschreven hoe Atlantis eruit gezien moest hebben. Earth and Fire wilde met dit verhaal ook een relatie leggen tussen het tijdperk van Atlantis en het heden. Het vergankelijke van het leven aantonen.
Het album ‘Atlantis’ opent met de titelsong, die een gehele plaatkant in beslag neemt en gaat over het verdwenen eilandenrijk Atlantis. Evenals ‘Song of the marching children’ bestaat dit nummer uit zeven delen. Atlantis begint met ‘Prelude’, een instrumentaal voorspel, dat tevens over de hele LP retourneert. Het is erg ritmisch en wordt gevolgd door ‘Prologue’. Dit stuk leidt tevens het verhaal over Atlantis in. Het wordt gevolgd door het erg fraaie ritmische ‘The rise and fall’. Dan komt het instrumentale ‘Theme of Atlantis’, dat ingeluid wordt door Gerard op fluit en wordt gevolgd door een nummer dat onderdeel was van het live-nummer ‘Stone’, een nummer dat op het live-repertoire stond in de beginjaren. Hierna gaat het over in ‘The threat’, een gedeelte waarin de mellotron een grote rol speelt, en volgt het voorlaatste gedeelte ‘Destruction’. Hierin komen een paar heel leuke geluidseffecten voor, die het einde van het land Atlantis inluiden, waarna we in Epiloque belanden, het nummer dat de A-kant afsluit.
De B-kant begint met de single ‘Maybe tomorrow, maybe tonight’, wat gevolgd wordt door het rustige, instrumentale ‘Interlude’. Dan komt het door Ton gecomponeerde ‘Fanfare’ wat over een klein orkest gaat, dat verdreven wordt door een groot orkest. Dan volgt ‘Theme from Atlantis’, wat bekend is van de B-kant van de single ‘Maybe tomorrow, maybe tonight’ en wel anders is dan Theme of Atlantis. Het laatste nummer is het meest romantische nummer, namelijk ‘Love, please close the door’, wat de LP goed afsluit. Het is bij elkaar een zeer uitgebalanceerd album.
Atlantis: meer dan een legende?
Sla je een encyclopedie open bij het woord ‘Atlantis’, dan zul je er een beschrijving aantreffen à la ‘legendarisch eilandenrijk dat in prehistorische tijden met zijn gehele bevolking in de golven verdween.’ Dat legendarisch slaat dan op de Griekse filosoof Plato die in zijn dialogen Timaeus en Critias vertelt hoe Griekse priesters in een gesprek met Solon Atlantis beschreven als een groot rijk, groter dan Klein-Azië en Noord-Afrika bij elkaar en gelegen tegenover de zuilen van Hercules (de Straat van Gibraltar). Atlantis was een machtig rijk: haar legers hadden de landen rond de Middellandse Zee bezet. De Grieken echter, aangevoerd door de Atheners, verzetten zich met succes tegen een dreigende invasie. Ze versloegen de Atlanticiden en dreven de aanvallers terug naar hun eigen land. Kort daarna vond er een natuurramp plaats, waarbij Atlantis en haar bevolking door de golven werden verzwolgen. Geleerden ontleenden aan deze legende de naam van het continent dat een groot gedeelte van de huidige Atlantische Oceaan zou hebben ingenomen.
Aan de hand van bodemmonsters in de Atlantische Oceaan ontdekte men dat er, zoals de legende beschrijft, enorme erupties moeten hebben plaatsgevonden. Groenland, de Azoren, Madeira, de Canarische en de Kaapverdische eilanden zouden de laatste overblijfselen hiervan zijn. Ook kan de verwantschap tussen plant- en diersoorten op de Afrikaanse eilanden enerzijds en op de Amerikaanse eilandengroepen anderzijds zonder het bestaan van een vroegere landverbinding (Atlantis) niet verklaard worden. Zou Atlantis dan toch meer dan een legende zijn?
 |  |