Verliefd op vinyl #8

Verbaasd vroeg ik me afgelopen week af of het een nieuwe hype is of dat ik onder een steen had gelegen. Op mijn Instagram kwamen ineens allerlei foto’s langs van vinyl op draaitafels, met de hoes er naast opgesteld en vergezeld van een stortvloed aan hashtags als #nowspinning #vinyllovers en #vinylporn (ja écht!). Blij werd ik er van, want ik zag ook albumhoezen van mijn favoriete band. U weet wel, Earth and Fire.

In de Earth and Fire Facebookgroep zag ik natuurlijk wel af en toe een albumhoes in huiselijke setting langskomen. Maar naïef als ik ben dacht ik dat iemand dat speciaal voor de groep deed. Na het intikken van veelgebruikte hashtags wist ik beter. De stroom aan foto’s met hoezen, platenspelers en allerlei soorten display bleek eindeloos. Het vinyl hing aan muren, stond in vintagekastjes of werd tentoongesteld in vakkenkasten van het merk dat bekend staat om z’n Zweedse balletjes. Opvallend is dat ik vooral liefhebbers van progrock zag. Of zou dat aan mijn algoritme liggen?

Ik snap die obsessie met vinyl wel. Ik was er vroeger ook gek op. Nu heeft iedereen het vooral over 7 inch of vinyl, maar in mijn tijd zeiden we gewoon elpee, album of single. Heel bijzonder was het niet, want bij gebrek aan een alternatief had iedereen platen. Wel bijzonder was dat ik, in tegenstelling tot mijn leeftijdsgenoten, geen elpees van Michael Jackson, U2, Tears for Fears of Simple Minds had. Bij mij bijna uitsluitend albums van Earth and Fire. Of wat daarmee te maken had. En andere nederpop zoals Shocking Blue. Oude meuk die verder niemand draaide. Hoe anders is dat nu.

Volgens mij kun je de huidige vinyllovers in twee categorieën verdelen. De eerste is de groep van de door Van Kooten en De Bie benoemde oudere jongeren. Voornamelijk mannen die in hun mancaves met dure platenspelers en dito stereo-installaties gelukkig zitten te wezen. Met hoogstwaarschijnlijk een whisky in de hand, luisterend naar muziek uit hun jeugd. Elke groef een trip down memory lane. De tweede groep bestaat uit de echte jongeren, de groep die opgroeide met mp3’s, downloads en muziekstreaming via YouTube of Spotify. Waarvoor muziek door vinyl ineens tastbaar wordt. Het prachtig artwork van een hoes een kunstwerk mooi genoeg om te showen. En waarvoor het geluid op vinyl, met al z’n ruis en kraakjes, ongepolijst is als het leven zelf.

Hoewel ik bij de opkomst van de cd de overstap heel makkelijk maakte, is het ontzag voor de elpee altijd gebleven. En waar veel leeftijdsgenoten hun platencollectie de deur uit deden, breidde mijn verzameling zich juist uit. Maar ook nu bleven de aanwinsten beperkt tot voornamelijk Earth and Fire. Via e-bay kocht ik bijzondere exemplaren die ik met mijn tienerzakgeld niet had kunnen betalen. En alles onder het mom van de website en het overzicht compleet te willen maken. Jarenlang deed ik aan selectieve ‘crate digging’. In elke kringloopwinkel, tweedehands platenzaak of rommelmarkt snuffelde ik door de bakken, uitsluitend op zoek naar materiaal van Earth and Fire.

Ik vind het prachtig dat steeds meer jongeren vinyljunkies zijn. Dat ze niet alleen tweedehands maar ook nieuw kopen. En dat door hun vraag en interesse steeds meer bands hun albums ook of juist alleen op vinyl uitbrengen. Ook ik koop weer nieuw vinyl. Dat komt doordat een aantal albums van mijn lijfband opnieuw op de plaat zijn uitgebracht. Zelfs op gekleurd vinyl. Het verschil met vroeger is dat ik deze nieuwe exemplaren niet zal draaien. Omdat het collectorsitems zijn die maar in beperkte oplage worden uitgebracht, maar ook omdat – in tegenstelling tot mijn eerste elpees – deze blauwe, rode, gele en gouden exemplaren toch niet meer ‘grijsgedraaid’ kunnen worden. Dan heeft pronken op Instagram ook geen zin. Want vinyl moet je beleven.